Vergeving 2: De begrafenis

Nadine is op 2 december 2006 op 20 jarige leeftijd met 36 messteken om het leven gebracht door haar ex-vriend.

Hierbij de tweede blog uit de serie over vergeving.

Op 28 oktober 2019 heb ik de moordenaar van mijn zusje Nadine ontmoet.
Hyacintha was bij dit mega bijzondere, intense en transformerende gesprek aanwezig.

klik hier voor links en achtergrond informatie

Daarom vertel ik hier, op haar website, in een serie blogs mijn verhaal.
Om te laten zien wat mijn weg is geweest en wat de genezende kracht van vergeving mij heeft gebracht en om daarmee hopelijk ook anderen te inspireren.

2 december 2006

Nog één ontmoeting en dan laat ik je met rust

Nadine had een zaterdagbaantje bij de lezersservice van het Noordhollands Dagblad.
Gerold zocht contact met haar en probeerde Nadine over te halen om na haar werk naar hem toe te gaan. Eigenlijk wilde ze niet. Hij gaf aan dat hij een afscheidscadeau voor haar had en dat at hij haar na deze ontmoeting met rust zou laten.
Uiteindelijk ging naar hem toe.
Voor de laatste keer.

Toen ze na haar werk niet thuis kwam, belde mijn moeder haar op en kreeg haar aan de lijn.
Ze klonk een beetje gehaast en zei: ‘Mam, ik bel je zo terug’.
Het waren de laatste woorden die mijn moeder hoorde van Nadine.
Een kwartier na het telefoontje is ze overleden.

Het bericht

Ik was op dat moment bij mijn schoonfamilie. Wij zaten op dat moment al in een nachtmerrie. De broer van mijn toenmalige vriend Dennis had de dag daarvoor zelfmoord gepleegd. Toen mijn moeder mij belde en vertelde dat ik zo snel mogelijk naar huis moest komen, omdat dat er iets ernstigs was met Nadine, wist ik meteen dat het iets met Gerold te maken had.
Die autorit, die een uur duurde, leek de langste van mijn leven.
Ik hield mezelf voor dat ik gelukkig niet naar het ziekenhuis hoefde. Dat het zo ernstig niet kon zijn. Was ze verkracht? In elkaar geslagen? Of…..nee, niet aan denken.

Toen ik thuis aankwam, kon ik meteen zien dat het helemaal mis was. Overal stonden auto’s en fietsen. Mijn vader kwam naar buiten toen hij mij zag en pakte me vast en zei:

‘Het lichaam van een jonge vrouw is gevonden in de woning van Gerold’.

Ik stortte letterlijk ter aarde. Mijn benen konden mijn gewicht niet meer dragen.
Ik heb geschreeuwd: NADINE!!!!!!!! NEE!!!!!!

Weggevaagd

Op dat moment stortte mijn hele wereld in. Het voelde alsof mijn hele leven in een klap was weggevaagd. Alsof verleden, heden en toekomst niet meer bestonden.
Alsof een deel van mijn hart uit mij was gerukt, onherstelbaar beschadigd, als een open wond die niet meer heelt.

Ik liep naar binnen. Mijn moeder en ik keken elkaar aan vol verbijstering.
We hielden elkaar vast en wilden elkaar niet meer loslaten.

Mijn lijf was zo verkrampt en ik was zo van streek dat de dokter moest komen.
Ik kreeg een injectie met rustgevende vloeistof en oxazepam voorgeschreven. Hierdoor werden mijn emoties gedempt.

De dagen daarna zijn bijna als in een roes voorbij gegaan. Ik herinner me dat we veel mensen om ons heen hadden die voor ons zorgden.
De drang om te eten (of wat dan ook te doen) was helemaal weg. Af en toe stopte iemand een hapje eten in onze monden.
Op dat moment realiseerde ik het me niet, maar onze lieve vrienden namen vrij van hun werk, ze deden onze was, ze kookten voor ons, ze maakten schoon, ze deden ‘gewoon’ ons hele huishouden.

Wat ik me ook herinner, is dat mijn haar echt losliet. Hele plukken kwamen eruit. Al snel was er van mijn dikke bos niet veel meer over. Ook viel ik ruim 7 kilo af in één week tijd. Mijn kleren pasten me niet meer. Ik weet nog dat ik verdwaasd in de stad rondliep om kleding te kopen voor de uitvaart van mijn zusje.

Tot we schor waren

Toen het eerste moment dat we Nadine zouden zien. Eerst kregen we haar spulletjes, die ze bij zich had gedragen. Dit moment was voor mij misschien wel net zo heftig als dat moment in de tuin.
Het is met zo excessief veel geweld gebeurd. 36 messteken. Haar halsje half doorgesneden. Gelukkig was haar gezichtje onbeschadigd.

Daar lag ze dan. IJskoud en verstijfd.
Vrienden die mee waren, hoorden onze schreeuwen, gillen en oerkreten. Mijn moeder en ik gilden tot we schor waren.

Mee naar huis

Nadine mocht mee naar huis. Vrienden hadden een prachtige houten baar gemaakt. Haar hoofd rustte op een hart.
Ik had mooie, vrolijke kleding voor haar uitgekozen. Hierbij moesten we rekening houden met haar verwondingen. Het moest alles bedekken, inclusief een colletje.
Ik deed wat lipgloss op haar uitgedroogde lippen en haar lievelingsgeurtje op. Ook deed ik haar hakschoentjes aan, die we kort geleden samen gekocht hadden.

Maar het was Nadine niet meer. Haar ziel was er al uit. Het was alleen nog maar haar lichaam. Dat voelde voor mij meteen zo.

In die dagen daarna veranderde ons huis in een bloemenzee.
Wat een mensen.
Iedereen kwam afscheid nemen van die jonge, sprankelende meid in de bloei van haar leven.

De betrokkenheid en medeleven waren echt heel fijn, maar toch had ik regelmatig de behoefte om alleen te zijn, in stilte, en wilde ik dat iedereen weg zou gaan. Vaak heb ik tegen mijn moeder aangeplakt op de bank gezeten. Soms apathisch.

De volgende grote uitdaging was de condoleance van Dave, mijn zwager. Uren lang staand honderden mensen de hand schudden, waarvan ik de meesten niet eens kende.
Ik had voor mijn gevoel geen keuze, want ik wilde er voor Dennis zijn. Totaal kapot was ik daarna.

Bij thuiskomst kregen wij een klankhealing. Vrienden namen ons mee op een trancereis met drums en klankschalen. Het lukte om voor een moment in diepe ontspanning te komen en ik voelde Nadine dichtbij ons. Hierdoor vond ik weer een klein beetje kracht om verder te gaan.

Dat was noodzakelijk.
De volgende dag stonden namelijk 2 uitvaarten op het programma.
Een surrealistisch scenario die voor mij toch echt de realiteit was.

 

Vroeg gingen we op weg voor de uitvaart van Dave. Een dierbare vriendin ging mee ter ondersteuning. Ik probeerde er zoveel mogelijk te zijn voor Dennis en mijn schoonfamilie. Na de uitvaart kleedde ik me om, dat voelde noodzakelijk voor mij. Van zwart naar geel.

De uitvaart

De stille tocht

Voorafgaand aan haar uitvaart liepen wij een stille tocht tegen zinloos geweld.

Wat een mensen hadden zich verzameld in onze straat. Achteraf hoorden we dat er ongeveer 1000 mensen meegelopen hebben. Het was stormachtig, maar droog.

Mijn ouders, Dennis, mijn oma en ik liepen voor de rouwauto. Mijn opa, die slecht ter been was, zat bij Nadine in de auto. Daarachter liepen de verdere familie, vrienden en overige belangstellenden.

Daar liepen we dan. We droegen het ondragelijke.

Nog nooit heeft stilte zo tastbaar gevoeld. Zelfs in de winkelstraat was het stil. De muziek in de winkels stonden uit, alle mensen waren stil en stonden stil toen wij voorbij liepen.

Toen we de winkelstraat uitliepen, klonken er ineens twee keiharde donderslagen en kregen we een enorme hagelbui over ons heen. Iedereen liep door.

Na de hagelbui kwam de zon tevoorschijn. Nadine was bij ons.

Zingen en dansen: zo stond zij in het leven

In de Oosterkerk hielden wij de afscheidsbijeenkomst voor onze lieve Nadine. Rond de 600 mensen waren tijdens de dienst aanwezig. Nadine lag op haar baar in het midden van de kerk. Rondom haar bloemen en wat knuffelberen.

Mijn vader werkte als uitvaartleider en leidde nu ook de uitvaart van zijn jongste dochter.
Ik zag dat hij zijn gevoel ‘uit had gezet’ en het tot in de puntjes geregeld had. Dit kon hij ten minste nog doen voor haar.

Mijn moeder en ik spraken tijdens de bijeenkomst. We hadden samen net zo lang geoefend totdat we de woorden die we op papier gezet hadden verstaanbaar konden uitspreken. Er spraken nog meer mensen: mijn opa, vrienden en een docente van school.

Er werd ook gezongen en gedanst. Voor Nadine. Zo stond zij in het leven, zelfs nu was haar positieve sprankelende karakter nog voelbaar a

anwezig.

Ook was er een grote groep beveiligers aanwezig. Mijn vader werkte ook, net als ik, in de beveiliging op Schiphol. Ze waren in uniform aanwezig. Mijn ouders en ik stonden samen met hen in een kring om Nadine heen, om haar zo een laatste veilige vlucht te geven.

De dienst en het napraten duurte uiteindelijk viereneenhalf uur. We waren emotioneel totaal uitgewrongen, maar ook dankbaar dat het zo’n mooi afscheid was: helemaal ‘Nadine-waardig’.
De crematie

De volgende dag hadden we haar crematie, in stilte met een heel klein groepje. Nadines lichaam werd opgehaald door een prachtige witte limousine.

Aan weerszijden van de oprijlaan van het crematorium lagen de bloemstukken en wij liepen achter de witte auto aan.

In het crematorium duwden wij het levenloze lichaam van mijn zusje door de gangen richting de oven. Er stonden waxinelichtjes om ons de weg te wijzen.

We kwamen steeds dichterbij, het geluid van de oven werd harder.
Ik wilde er tot het einde bij zijn voor mijn kleine zusje en heb samen met mijn vader en een vriend van ons Nadines lichaam de oven in geduwd.

Ze verdween in de vlammenzee.

Hoorn, 7 december 2006. VERDRIET EN STILLE TOCHT VOOR NADINE.
Nadine Beemsterboer werd vorige week vermoord door haar ex vriend. Vandaag werd een stille tocht gehouden en werd het verdriet door de familie zo moedig mogelijk gedragen.
Opvallend was dat Nadine niet in een kist lag maar in een paars laken was gehuld toen zij door familie en vrienden de kerk werd binnengedragen. .foto Martin Mooij

klik hier voor links en achtergrond informatie

 

KLIK HIER VOOR DEEL 1