En toen was ineens alles voorbij
Op 28 oktober 2019 heb ik de moordenaar van mijn zusje Nadine ontmoet.
Hyacintha was bij dit mega bijzondere, intense en transformerende gesprek aanwezig.
Daarom vertel ik hier, op haar website, in een serie blogs mijn verhaal.
Om te laten zien wat mijn weg is geweest en wat de genezende kracht van vergeving mij heeft gebracht en om daarmee hopelijk ook anderen te inspireren. Nadine is op 2 december 2006 op 20 jarige leeftijd met 36 messteken om het leven gebracht door haar ex-vriend. Hierbij de derde blog uit de serie.
Stilte
Ik herinner me een allesoverheersende stilte. Alles in het leven voelt zo nutteloos. Alsof mijn leven ook opgehouden is. En nu? Hoe ga je verder als je hele wereld ingestort is? ls je geloof in de mensheid in een keer van je is afgenomen? De vier-eenheid is niet meer. Het is als een stoel waar je een poot onder vandaan gezaagd hebt: alleswankelt.
Videoclip
Totdat een kennis van ons met het idee komt om een videoclip te maken als een ode aan mijn lieve zusje. Mijn ouders en ik vinden het meteen een fantastisch idee. Sterker nog, we hadden weer een reden om uit bed te komen.
Het is een heel traject geweest. We vonden iemand bereid om een professionele clip te maken en vrienden van Nadine schreven de tekst. We hebben samen in een studio de tekst op de muziek gemonteerd. Dit was zo bijzonder en intens. Ik had kaarsjes en foto’s van Nadine mee, om zo helemaal in haar sfeer te zijn. Er was een moment waarop de lampen gingen flikkeren en ik zei, “O jongens, Nadine wil dit stukje anders”.
Ik ben hier zo intensief mee bezig geweest.
Ik herinner me dat Dennis een grens hierin bewaakte en zei: “Zes dagen in de week zijn voor Nadine, de 7e dag is Jacqueline-dag”.
We gingen dan meestal met z’n tweetjes naar de sauna.
Helemaal zoals ze was
Wat veel indruk op mij gemaakt heeft is hoe betrokken iedereen was. Een videoclip maken kost normaal zo rond de 20.000 euro. We hebben hier geen cent aan hoeven betalen, want iedereen leverde uit liefde volledig belangeloos een bijdrage.
Hierdoor en door de onophoudelijke steun van onze lieve vrienden kreeg ik het geloof in de mensheid stukje bij beetje terug.
Na anderhalve maand was de videoclip af.
Nadine Inspired
By You was een feit! De eerste keer dat mijn ouders en ik de clip zagen, raakte het ons recht in onze ziel. Wat is het prachtig geworden!
Nadine is te zien als baby, als kind, opgroeiend tot de sprankelende jonge vrouw die ze geworden was. Dansend en bruisend: helemaal zoals ze was.
De Nadine Foundation
Ondertussen was de vraag ontstaan wat we met de opbrengsten van de DVD zouden gaan doen. We wilden hier zelf niet aan ‘verdienen’. Bovendien voelen mijn ouders en ik alle drie een enorme innerlijke drive en kracht om iets positiefs te doen met het afschuwelijke dat ons is overkomen.
We besloten om het geld aan goede doelen te schenken; iets wat volledig aansluit bij wie Nadine bij leven was. Hieruit ontstond het volgende idee. We zouden een stichting oprichten. Een stichting tegen zinloos geweld en voor dierenwelzijn. Zo konden we alsnog Nadines dro
men uit laten komen en ons steentje bijdragen aan een mooiere wereld.
De Nadine Foundation was geboren. De persrelease en lancering van de DVD vond plaats op 16 februari 2007. Dat was tweeëneenhalve maand na Nadines overlijden. Marianne Thieme van Partij voor de Dieren overhandigde het allereerste exemplaar.
Nadine Inpired By You, I know for sure!
Opruimen en herinneringen
Kort na Nadines overlijden zoeken mijn moeder en ik haar kleding uit. Wat hebben we hier een tranen bij gelaten, want er kleven zoveel herinneringen aan al die kledingstukken. En ze had er nogal wat. Ik heb zo’n beetje alles aangehad. Ik pas haar kleding nu precies. Het voelt voor mij fijn om dit te gaan dragen, want zo is ze een stukje dichterbij mij.
Ook geven we wat kleding aan vriendinnen van Nadine.
Mijn vragen en schuldgevoel
Ondertussen kamp ik met veel vragen en een mega-schuldgevoel.
Ooit heb ik haar gezegd: “ik bescherm je met mijn leven”.
Maar ik leef nog en zij is dood.
Dit was niet te verkroppen voor mij.
Wat had ik kunnen doen? Had ik met Gerold in gesprek moeten gaan? Of had dat de situatie alleen maar erger gemaakt? Dit soort vragen schieten door mijn hoofd. Nadine heeft me in mijn dromen laten zien, dat ik er niets tegen had kunnen doen. Tot drie keer aan toe heb ik, in verschillende vormen, de droom gehad waarbij ik van te voren wist dat het zou gebeuren en het nóg niet kon tegenhouden.
Nog steeds contact
Nadine was sowieso heel veel bij ons. Ik ben zo dankbaar dat wij dit kunnen ervaren. Het is een verzachtende gedachte dat het ‘niet echt het einde is’en dat we ooit weer samen zullen zijn. Ze laat me overal waar ik binnenkom het nummer “Hurt” van Christina Aguilera horen. Dat is het nummer wat we op haar afscheidsbijeenkomst hebben gedraaid. De tekst van dat nummer raakte Nadine erg. Dat vertelde ze me vlak voor haar overlijden. We hebben er samen met tranen in onze ogen naar geluisterd op de bank in mijn huisje.
Nog een bijzonder moment wil ik ook benoemen. Ik was op weg naar mijn werk en zat er erg doorheen. Ik hoor reclame op de radio van ‘So You Think You Can Dance’ en ik denk: “Daar had Nadine aan mee kunnen doen”.
Precies na dat reclamespotje start “Hurt” en precies op dat moment voegt een arrestantenwagen van links in en zie ik achter mij een rouwauto. Ik voel Nadines aanwezigheid in iedere cel van mijn lichaam.
Ook thuis zijn constant signalen van haar. Lampen die flikkeren of langzaam aan- en uitgaan of een afzuigkap die spontaan aan- en ook weer uitgaat.
De rechtszaak
Een half jaar na Nadines overlijden is de rechtszaak. In de maanden daarvoor krijgen we steeds meer details te horen over wat er precies gebeurd is op 2 december. Tot een paar dagen voor de rechtszaak is ons verteld dat Nadine met 6 messteken om het leven is gebracht. Dit blijkt heel anders te zijn. Het waren 36 messteken, ook werd haar halsje half doorgesneden. In mijn hoofd tel ik tot 36. Dit is gewoonweg niet te doen. Het is niet te bevatten.
Mijn ouders en ik zijn alle drie het liefst zo min mogelijk bezig met de dader.
Tijdens de rechtszaak hebben we echter geen keuze. Alleen al het feit dat we al die tijd met hem in één en dezelfde ruimte moeten verblijven en dezelfde lucht in moeten ademen zorgt ervoor dat we misselijk worden. Koude handen en een hart dat tekeer gaat.
Ik had überhaupt niet gedacht dat ik een rechtszaal ooit van binnen zou zien, laat staan voor zoiets als dit. Wij nemen plaats in de rechtszaal en achter ons en op het balkon zitten onze vrienden. We voelen hun liefde en betrokkenheid en voelen ons enorm gesteund. Hij wordt binnengebracht. Ik vind dat hij eruit ziet als een klein, zielig hoopje mens. Hoe kan deze persoon tot zoiets gruwelijks in staat zijn? Hij neemt plaats, rechts voorin de zaal en wij zitten links, ergens in het midden. Het valt mij op dat hij een glaasje water ingeschonken krijgt. Wij, als nabestaanden, hebben ons eigen flesje water mee. De zitting begon. Hij werd aangeklaagd voor de moord op Nadine, het stelen van haar bankpasje, het hebben van een wietplantage en verboden wapenbezit.
De gruwelijke details
Vervolgens verwoordt de Officier van Justitie tot in elk gruwelijk detail wat er die 2e december is gebeurd. De woorden vormen zich tot beelden in mijn hoofd.
Nadat Nadine binnen was gekomen, die bewuste dag, hebben ze eerst even op de bank gezeten. Hij had een kopje thee voor haar. Dit gesprek heeft ongeveer 10 minuten geduurd. Ze heeft haar jas niet uitgehad. Toen ze opstond om weer weg te gaan, zou Gerold het afscheidscadeau pakken. Het bleek een lege kartonnen doos te zijn en daarachter verborg hij een mes, die hij in de keuken verstopt had. Hij had op drie plekken in zijn huis slagersmessen verstopt.
Hij begon met steken in haar zij. Nadine heeft nog geroepen, “Nee, Gerold!”
Tussen het steken door is hij naar boven gelopen om een laken en een dekbed te halen. Het laken heeft hij om haar heen gedaan en daarna is hij verder gegaan met steken. In het laken zaten ook perforaties. Vervolgens heeft hij het dekbed over haar heen gelegd. De politie vond Nadines lichaam vlakbij de bank. Het mes lag naast haar. Haar bloedspetters zaten tot op het plafond. Gerold heeft voordat hij vertrok haar bankpasje uit haar tas gehaald en heeft het geld van haar rekening gehaald. Voordat hij zichzelf aangegeven heeft op het politiebureau is hij eerst nog naar de Wallen geweest.
Dader en nabestaanden in een rechtszaak
We zien dat de dader in elkaar krimpt en hard begint te huilen. De zitting moet geschorst worden omdat hij het niet meer aankan en tijd nodig heeft om bij te komen. Ik vond dat toen, op zijn zachtst gezegd, heel moeilijk. Mede doordat toen mijn ouders en ik een moment hadden waarbij wij moesten huilen, ons verteld werd door een van de bewakers dat we stil moesten zijn en dat we anders de zaal moesten verlaten. Ongeveer halverwege de zitting mochten mijn ouders en ik gebruik maken van ons spreekrecht, waarvan we alle drie ook gebruik hebben gemaakt. Achteraf hoorde we dat het muisstil was in de zaal en dat we alle drie duidelijk en krachtig gesproken hebben. Dat was voor ons heel belangrijk, onze gevoelens te uiten tijdens de rechtszaak.
De woorden, ‘Code Rood’ vallen vaak tijdens de zitting. Volgens de dader was het ‘Code Rood’, de hoogste fase van alarm. Het schijnt dat toen hij zichzelf aangaf het ook meerdere malen geroepen te hebben. Volgens hem was dat de reden dat ze dood moest. Hij had in haar ogen gezien dat ze ontrouw was geweest. Ook was ze kort nadat ze de relatie verbroken had weer gaan daten met andere jongens, hij vond dat ze dat uit respect naar hem toe niet had mogen doen. Zijn eer was aangetast en daar moest ze voor boeten.
We horen hem uitspraken doen als, “Alle vrouwen zijn sletten totdat het tegendeel is bewezen.”
Ook horen we hem een paar keer zeggen, bijna fluisterend, hoe het hem allemaal spijt. Of ze hem nou 10, 20 of 30 jaar gevangenisstraf geven, het weegt volgens hem niet op wat hij ons als familie aangedaan heeft.
Uiteindelijk komt er een einde aan deze martelgang.
We horen de Officier van Justitie 12 jaar en TBS eisen.