Door de ogen van Onvoorwaardelijke Liefde

 

“Mam, ik denk dat ik lelijk ben”

De dag dat ik mijn zes jaar oude zoon dit tegen mij hoorde vertellen, kon ik mijn oren niet geloven. “WAT???” Hoe komt een kind in vredesnaam aan dit idee?
Hij is prachtig, mooi, perfect! Hij is mijn zoon. Al voordat hij geboren was en hij nog binnen in mij rondzwom, wist ik dat ik van hem hield. Voordat ik hem zag, voordat ik hem leerde kennen, voor alles… wist ik dat ik van hem hield.

Ik probeerde kalm te blijven en vroeg hem alleen wat hij precies bedoelde. Hij zei dat hij zijn haar niet mooi vond, zijn neus, zijn oren… hij vond zijn gezicht gewoon niet mooi. Ik vroeg hem: “Vergeleken met wie? Iedereen is anders toch?” (notitie voor mezelf: volg je eigen wijze advies eens op) Hij dacht er even over na en schudde vervolgens zijn hoofd. Nee, ik ben lelijk. Geen ruimte voor discussie. Case closed.
Alles wat ik kon bedenken, was: “Nou, ik vind dat je hartstikke mooi bent en ik hou met heel mijn hart van je!”. Dat maakte niks uit.

Mijn hart brak. Vervolgens zei hij ook nog dat hij zijn eigen spiegelbeeld niet mooi vond. Ik werd er echt heel verdrietig van. Op dat moment realiseerde ik me … dat hij mijn spiegel was.

 

Ontcijfer de codes van het gedrag van je kind

Mijn vriendin Merel van der Kloor is een “PresentChild” (Fluisterkind) coach. Ze heeft me recent geholpen met een aantal hele waardevolle inzichten in het gedrag van mijn kinderen. Ik wist dat mijn kinderen mijn grootste leermeesters zijn maar Merel heeft me geholpen om zelf hun boodschappen te vertalen. Ik wist meteen dat mijn zoon mijn eigen zelfbeeld aan mij terug gaf. Ik dacht dat ik al genoeg aan dit issue had gewerkt en dat ik redelijk ok met mezelf was. Ik heb veel overwonnen en was aanbeland in een staat van innerlijke rust en acceptatie. Maar dat was alleen omdat ik alles “goed” deed. Ik leefde mijn leven op een manier die goed genoeg was voor mezelf. Het lukte om mezelf te accepteren omdat ik mezelf gedroeg op een manier die acceptabel was voor mezelf. Ik zorgde goed voor mezelf en dacht daarom dat “alles goed was”. Laten we zeggen, voor mijn gevoel voldeed ik aan mijn eigen standaarden en ik voelde me daar goed over.

 

Kinder-spiegels

Het coole aan deze “kinder-spiegels” is dat ze ons onze eigen blinde vlekken laten zien. Het is best lastig om hier mee om te gaan als je de boodschap niet snapt omdat je hun gedrag dan niet kunt plaatsen. Het heet niet voor niets een “blinde vlek” …

Wat mij echt geholpen heeft is om mezelf tenminste de vraag te stellen” “Wat spiegelt mijn kind mij?” In het begin hielp Merel mij de codes te ontcijferen en de boodschap te begrijpen. Daarna werd ik er zelf handig in.

Gelukkig begreep ik de boodschap nu ook vrij snel. Ik wist dat ik dieper moest kijken naar de gedachten die ik diep en verborgen in mij, echt over mezelf had. Het idee van “VOORWAARDELIJKE liefde” voor mezelf terwijl ik van mijn kinderen verwachtte dat ze zichzelf zagen door de ogen van “ONVOORWAARDELIJKE liefde” stond haaks op elkaar. Dat sloeg nergens op.​

Mijn gevoelens voor mijn kinderen als ik naar ze kijk, zijn 100% waar. Ik hou echt van ze zoals ze zijn. Waarom kijk ik stiekem nog steeds met zoveel kritiek en oordelen naar mezelf? Waarom leg ik de lat voor mezelf zo hoog? (en hoger en hoger…) Waarom vind ik altijd iets aan mezelf dat niet goed genoeg is? Het was tijd om mijn focus echt compleet te veranderen.

 

Eindeloos ontevredenheid-isme

Ik heb mijn zogenaamde “perfectionisme” eens goed onder de loep genomen. Als mensen me een “perfectionist”noemden, voelde dat als een compliment. Ik dacht dat het betekende dat ik niets minder dan het beste nastreefde en niet stopte voor alles onverbeterbaar was omdat het perfect was!

Op een dag had ik het door! De manier waarop ik mijn perfectionisme uitte, leek meer op “eindeloos ontevredenheid-isme”. Op het moment dat ik me dat realiseerde zag ik ook de eindeloze nutteloosheid ervan. Hoe zou ik mezelf ooit echt gelukkig kunnen voelen over wat dan ook als ik nooit besloot er helemaal happy mee te zijn? Zou het zo simpel zijn, gewoon door dit wel te besluiten?

 

De twee persoonlijkheden van perfectionisme

Het woord “perfect” leek voor mij twee verschillende kanten te hebben, afhankelijk van mijn innerlijke interpretatie. Verschillend als in dag en nacht of donker en licht. Eén woord met twee persoonlijkheden.

De twee persoonlijkheden van perfectie:
1- Streven naar de balans. De meest accurate definitie van perfectie die ik ooit gelezen heb, was dat perfectie is wanneer alle elementen en aspecten elkaar aanvullen en zo mooi met elkaar samenwerken, precies zoals het zou moeten. Niets hoeft toegevoegd of weggehaald te worden. Het is perfect zoals het is. taken away. It is perfect as it is.

2- Het maakt niet uit wat toegevoegd of weggehaald wordt. Er moet altijd iets toegevoegd of weggehaald worden en dat blijft maar doorgaan. Er mist altijd iets of er is altijd iets te veel. Het is nooit goed zoals het is. Er is altijd een reden waarom het niet perfect is.

 

Kinderen pikken “vibes” op

Het viel me op dat met het loslaten van het idee dat ik een perfectionist ben, veel angsten omhoog kwamen! Wat als ik helemaal achteloos werd? Wat als ik de controle op alles zou verliezen? Wat als ik een sloof zou veranderen? Een waardeloze puinhoop! Alles aan diggelen … enzovoort.

Terwijl ik dit in mijn gedachten aan mezelf hoorde toegeven, wist ik dat deze overtuigingen gebaseerd worden op angst en ik ze nader moest onderzoeken. De waarheid die uiteindelijk aan mij onthuld werd, was dat er geen vrijheid zit in de overtuiging dat ik alles onder “controle” moet houden. Er zit geen liefde in de overtuiging dat ik mezelf moet blijven bekritiseren.

Ik zei deze dingen nooit hardop waar mijn kinderen bij mij waren maar dat hoeft ook niet. Kinderen pikken deze “vibes”, deze energie op. Ze pikken informatie op en weten het gewoon. Soms weten ze niet eens wat ze weten maar ze pikken gedachten en emoties op en uiten ze op hun eigen manier.

Mijn kinderen worden hyper-actief en gaan raar doen als het in mijn hoofd hectisch is. Hoe meer chaos ik voel, al is het alleen maar in mijn gedachten, des te drukker worden mijn kinderen. Dit is gewoon hoe het werkt voorzover ik dat nu ontdekt heb.

Ik begon met het deleten van de negatieve gedachten over mezelf en leerde mezelf met “nieuwe ogen” te kijken. Het duurde ongeveer twee weken maar toen stopte mijn zoon met het zeggen van deze dingen over zichzelf en leek het onderwerp alweer helemaal vergeten te zijn. In gedachten heb ik hem bedankt voor het spiegelen ervan aan mij en heb hem verteld dat ik ermee aan de slag zou gaan. Hij hoefde mijn bagage niet de dragen omdat het niet van hem was.

“Missie volbracht, zoon!” Bedankt dat je me een bewustzijnsniveau hoger hebt gebracht.

 

Door de ogen van Onvoorwaardelijke Liefde

Een belangrijk inzicht voor mij was dat de reden dat ik naar mijn zoon (naar beiden natuurlijk) kan kijken en hem als “perfect” zie, onvoorwaardelijke liefde is. Hij is mijn zoon en ik hou van hem, wat er ook gebeurt!

Dus wat ik nu doe is mezelf voorstellen dat ik door de ogen van van pure, onvoorwaardelijke liefde kijk. Wat de situatie ook is, wat ik ook aan het creëren ben of heb gecreëerd of naar wie ik ook kijk … ik voeg het element van onvoorwaardelijke liefde toe. Ik stel me voor dat ik door de ogen van mijn Goddelijke Creator (of God, de Bron…) kijk, maar als je dat liever doet, stel jezelf gewoon voor dat je een enorme zonnebril op zet met “onvoorwaardelijke liefde glazen”.
Serieus! Probeer het gewoon. Kies iets specifieks om naar te kijken en bekijk het door deze bril! Merk op wat je ziet. Ziet en voelt het anders?

Dit is wat ik zie als ik dit doe:

Ik zie dat alles en iedereen een ware essentie heeft die verborgen is door omstandigheden, gedrag, een uiterlijke vorm en een leven lang aan conditionering. Ik zie dat er zoiets is als “perfect timing” voor ieder individu op zijn of haar levenspad. Ik zie dat we allemaal op weg zijn en dat we allemaal op onze unieke manier en in ons unieke tempo ons bewustzijn ontvouwen en vergroten.
Ik zie dat we soms dingen creëren op momenten dat we uit balans zijn of niet afgestemd op ons hoger doel en ons ware zelf maar dat zie ik als leerervaringen. Als ik iets als “uit verbinding (misaligned)” identificeer, kan het hersteld worden met intentie en focus. Gewoon terug naar de flow gaan, terug op je pad en het opnieuw doen. Ik zie dat er geen veroordelende gedachten zijn. Er is acceptatie. Er is vertrouwen. Er is geloof. Er is “toestaan”. Dit “toestaan” is het tegenovergestelde van “controleren”. Sta iedereen toe om hun eigen ervaringen en visie in het leven te hebben. Stop met proberen te controleren hoe mensen denken en voelen, vooral over jou. Stop met je zorgen maken over wat mensen over jou denken en voelen. Blijf gefocust op wat voor jou echt belangrijk is. Blijf in de flow van vrijheid … de vrijheid om jezelf te zijn, en hou ervan!

 

Ik kies ervoor gelukkig te zijn!

Zoals je misschien al doorhad is mijn conclusie dat vreselijk oordelend zijn geen positief effect op je fysieke en emotionele staat van zijn heeft. Het duwt je alleen maar verder weg van ooit gelukkig zijn met wie je bent. Ik kies ervoor te glimlachen naar mezelf en aardig te zijn voor mezelf! Ik kies om te focussen op al die dingen waar ik dankbaar voor ben. Ik zeg het misschien vaak maar het is waar … focus is de sleutel!

Ik deed een heel interessant thuisexperiment over gedachtenkracht en het effect van gedachtenenergie. De resultaten waren verbluffend! Ze ondersteunen dit hele verhaal. Wil je meer daarover weten? Check dan mijn blog “Experimenteren met de kracht van gedachtenenergie”.

Love, Ky

 

– THE ENGLISH VERSION OF THIS BLOG –

 

“Mom, I think I’m ugly”

The day I heard my six year old son tell me this, I could not believe my ears. “WHAT???” How on earth does such an idea get into a child’s mind? He is gorgeous, beautiful, perfect! He is my son! Even before he was born and swimming around inside of me, I knew that I loved him. Before I saw him, before I got to know him, before anything … I knew I loved him.

I tried to stay calm, and just asked him what he meant exactly. He said he didn’t like his hair, his nose, his ears … he just didn’t like his face.
I asked him “Compared to who? Everyone is different aren’t they?” (note to self: take your own wise advice) He thought about that for a second, but then shook his head. No, he was ugly. No room for discussion. Case closed.
All I could come up with saying was, “Well I think you are absolutely beautiful and love you with all my heart!” But that didn’t change a thing.

It broke my heart right there and then hearing him say he didn’t like his reflection in the mirror. It really made me very sad. That’s when I realized … he was being MY mirror!

 

​Deciphering the codes of child behavior

My friend Merel van der Kloor is a “PresentChild” coach, and she had recently helped me gain some very valuable insights concerning my children’s behavior. I always knew that my children were my greatest teachers, but Merel helped me to develop the ability to actually translate their message into one that makes total sense. I knew immediately that my son was reflecting my own self image back to me. The thing is, I believed that I worked on this issue enough and that I was pretty ok with myself. I had overcome my own battles and obstacles and gotten myself to a place of inner peace and acceptance. But that was only because I was doing everything “right”. Living my life in a way that felt good enough to me. I was able to accept myself because I was behaving in a way acceptable to myself. I took good care of myself and so I thought “it’s all good”. Lets just say, I felt like I was meeting up to my own standards and so I felt good about that.

 

Child-Mirrors

The cool thing about these “child-mirrors”, is that they reflect our “blind spots” back to us. It’s quite hard to deal with this if you don’t “get the message”, because you don’t understand their behavior. However, that’s why it’s called a “blind” spot!
​What has really helped me, is to at least ask myself the question, “What is my child reflecting back to me?”. In the beginning Merel helped me out to “decipher the codes” and receive the message, but after that I really got the hang of it. Luckily I “got the message” very quickly, and I knew that I was going to have to take a closer look at the thoughts I really had about myself, hidden deep down inside. The idea of having “CONDITIONAL love” for myself, yet expecting my children to see themselves through the eyes of “UNconditional love” felt way too conflicting. It didn’t make sense.
My feelings towards my children when I look at them are 100% true. I really do love them just as they are. So why do I still secretly look at myself with such criticism and judgement? Why do I set the standards so high? (higher and higher…) Why do I always find something that is not good enough?
It was time to really switch my focus completely!

 

Endless-dissatisfaction-ism

I took a good honest look at my so called “perfectionism”. Being called a “perfectionist” used to feel like a compliment. I thought it meant I was good at striving for nothing less than the best, and not stopping until everything was un-improvable (new word?) because it was absolutely perfect!
One day it hit me! The way I was expressing my “perfectionism” was way more like “endless-dissatisfaction-ism” The moment I realized this, I also saw the endless pointlessness of it.
How on earth was I ever going to feel truly happy about anything, if I am never going to decide i’m truly happy about it? Could it be so simple, as making a decision?

 

The two personalities of perfection

The word “perfect” seemed to have two different sides to it, depending on the inner interpretation. Different like, day and night or dark and light. One word, yet two personalities

The two personalities of perfection.
1- Striving for balance. The most accurate definition of perfection I ever read, was that perfection is when all elements and aspects are complimenting each other and working together so beautifully, that it is exactly as it should be. Nothing needs to be added or taken away. It is perfect as it is.

2- It doesn’t matter what gets added or taken away, there is always something that needs to be added or taken away again and again. There is always something missing, or always something that is too much. It is never good enough as it is. Always find a reason why it is not perfect.

 

Kids pick up vibes

I noticed that letting go of the idea of being a perfectionist brought up a lot of fear!
What if I became totally “careless”. What if I lost control of everything? What if I would just turn into a slob? A worthless mess! Fall to pieces! … and so on.
Hearing me admit this to myself in my thoughts, I knew that these beliefs were based on fear, and needed some closer investigation.

The truth that ended up being revealed to me was that there is no freedom in the belief that I need to “control” everything. There is no love in the belief that I need to keep criticizing myself. I never said these things out loud when my children were around, but I didn’t need to. Kids pick up vibes. They pick up information and they just know. Sometimes they don’t even know that they know, but they pick up thoughts and feelings and start to express it in their own way. It’s just like how my kids get extra hyper-active and act all crazy when I am really feeling hectic in my own head. The more chaotic I am feeling, even if it is just in my world of thought, the busier the kids are. This is just how it works as far as I have come to discover.

I started a process of deleting the negative thoughts about myself and making myself look through “new eyes”. It took about two weeks, but then he stopped saying those things about himself and seemed to totally forget about the whole issue. In my mind I thanked him for reflecting this back to me and said I would deal with it. He didn’t have to carry baggage around that didn’t belong to him. Mission accomplished son! Thanks for taking me to that next level of awareness!

 

Through the eyes of unconditional Love

An important thing I realized, is that the reason why I can look at my son (both of them of coarse!) and see him as “perfect” is because of unconditional love.
He is my son and I love him no matter what!
So what I do now, is I imagine looking through the eyes of pure unconditional love. Whatever the situation, whatever it is that I am creating, or have created, or whoever it is that I am looking at … I add the element of unconditional love. I myself, imagine looking through the eyes of my Divine Creator (or God, Source …) but if you prefer, just imagine you are putting on these massive sunglasses with an “unconditional love lens”.
Seriously! Try it. Choose something specific to look at and see it through this lens! Just notice what you see. How does it look and feel different?

Let me tell you what I see;
I see that everything and everyone has a true essence that is being hidden by circumstances, behavior, an outer appearance and a lifetime of conditioning. I see that there is such a thing as “perfect timing” for each individual on their life path. I see that we are all “on our way” and all unfolding and expanding our consciousness in our own unique way and pace. I see that we sometimes create things when we are feeling out of balance or out of alignment from our higher purpose and true selves, but I see this as a learning experience. I see that once I identify something as “misaligned” it can be restored with intention and focus. Just get back into the flow, back on track, and do it again. I see that there are no judgmental thoughts. There is acceptance. There is trust. There is faith. There is “allowing”. I see that this “allowing” is the opposite of “controlling”. Allow everyone to have their own experiences and vision in life. Stop trying to control the way people think and feel, especially about you. Stop worrying what people think and feel about you. Keep your eyes focused on what is truly important to you. Be in the flow of freedom … the freedom to be you, and love it!

 

I choose to be happy

So you see, my conclusion is that being horribly judgmental is not going to have a positive effect on our physical and emotional and state of being. It’s going to push us further away from ever being happy with who we are. I choose to smile at myself and be kind! I choose to focus on all the things I have to be grateful for. I may say it often, but it’s true … focus is the key!
I did a very interesting home experiment on the power of thought and the effect of thought energy. The results were amazing! It really backs up this whole story.
Check out my next blog: ​”Experimenting with the power of Thought Energy”.

Love, Ky