In anderhalve maand is er meer beweging gekomen dan in de jaren ervoor.

Al tijdens de zwangerschap was mijn kind anders dan de kinderen die ik om me heen zag. Hij schopte nooit in de buik. Na de geboorte duurde het twee weken voor hij wakker werd en daarna leek hij via mij te willen blijven leven.

Ook toen hij ouder werd, moest ik hem blijven voeren en aankleden, hij wilde dat niet zelf doen. Ik ging van de glijbaan en hij zat eronder naar me te kijken. Ik rende, hij wachtte tot ik terug was. Een keer viel ik per ongeluk in slaap overdag. Hij zal een jaar of drie geweest zijn. Na 1,5 uur werd ik uit mezelf wakker. Hij zat nog op precies dezelfde plek en was heel tevreden.

De kinderen om ons heen renden zodra ze konden lopen, sprongen, gilden. Ze wilden zelf doen en ontdekken. Bij ons was het andersom, ik kreeg hem niet in beweging. Met vier jaar rende hij voor het eerst. Op school hadden ze nooit zo’n moe kind gezien. Na zeven jaar specialisten, therapeuten en onderzoekers, kwam er een diagnose en kreeg hij eindelijk meer zorg op school. Maar het bleef thuis moeilijk. Omdat ik hem bijna letterlijk overal heen moest slepen. Hij bewoog nauwelijks, ik teveel.

In december heeft Hyacintha een sessie van 2 uur gedaan en daarna volgenden er meer. Vanaf toen ben ik gaan opschrijven wat ik zag veranderen. Voor de buitenwereld kleine dingen, maar voor mij grote bewegingen. Mijn kind vroeg de volgende dag ineens om eten (dat deed hij nooit, want hij voelde geen honger of dorst), hij kreeg het koud (hij voelde nooit warmte of kou), een paar weken later at hij ineens sneller dan ik (een maaltijd duurde anders 1 uur). En hij vertelde zelf, ook al wist hij niets van de sessie, dat hij beter was en niet meer naar de dokter hoefde. Hij voelt zich nu gezond en normaal!

Ik zag een kind dat in korte tijd van extreem dromerig en passief, naar wakker, actief en vrolijk ging. Een kind dat vriendjes maakt en nu ook springt, gilt en ontdekt. En ik was niet de enige die dat zag. Mensen om ons heen vertelden dat hij ineens zo open was geworden.

Bij mezelf is de frustratie veranderd in meer rust, aandacht en blijheid. Ik heb het gevoel niet meer te hoeven slepen en hij wil niet meer gesleept worden (laat mij het zelf nou doen!). Dat geeft een hoop energie.

We zijn vooral heel blij. En veel meer dan dat had ik niet voor ogen. Een duwtje in de goede richting, een draaing van de wind.

Dank je, Hyacintha!